هرچند دیروز (جمعه)مهلت ثبت نام از داوطلبان حضور در مجلس نهم پایان یافت اما رقابت ها، تخریب ها و حتی شعارهای نخ نمای قدیمی شده خیلی از این داوطلبان از مدت ها قبل آغاز شده است.
توجه به شعارهای بسیاری از این افراد خیلی جالبه، تصوری که از مردم دارن همون تصوریه که از مخاطبان خودشون در زمان دهه ۵۰ یا ۶۰ داشتند؛ انگار نه انگار که باید یکی پیدا بشه و در تبلیغاتش یادش بمونه که بلوغ فکری مردم دهه ۹۰ با گذشته خیلی متفاوته.( اینم یکی از معضل هایی که شاید یه علتشم به ما ارتباط چی ها برگرده)
با آنکه همیشه سعی کردم سیاست رو مثل بقیه بخش های کشور دنبال کنم تا از اطلاعات روز و گردونه زمونه عقب نمونم اما هیچوقت دچار سیاسی کاری یا سیاست زدگی اینور و اونور و این جناح و اون جناح نشدم، البته اولا امیدوارم که این قضاوتم درمورد خودم صحیح باشه و دوما از خدا می خوام که اگه این درسته کمک کنه هیچوقت دچار این پدیده نشم؛ اگه امروز دراین مورد می نویسم به علت مشاهده مسائل دردناکیه که عواقب خطرناک تری از واقعیت های الان براش متصورم.
شعارهای آقایون که مرور می کنیم می بینیم میگن برای خدمت، انجام وظیفه، بندگی خدا و .... قصد داریم نماینده مجلس بشیم.
من که واقعن از ته دل امیدوارم همه کسانی که برای رفتن به مجلس نامزد میشن با این نیت باشه و اینکه چقدرش نیست، دیگه خودشون می دونن و خدای خودشون؛ اما آنچه آدم در شعارهای تبلیغاتی و عمل این آقایون می بینه، مسائل مختلف خطرناکی رو به ذهن متبادر می کنه.
از شعارهای انتخاباتی آقایونی که قصد دارن نماینده بشن می گذریم، همه دیگه این روزا دیدن که چه شعارهایی به خورد مردم داده شده اما آنچه برای من به عنوان یک شهروند ایرانی اهمیت داره اینه که کسانی به مجلس راه یابند باید ویژگی های زیادی داشته باشن ازجمله اینکه " ریاکار نباشند"، " شجاع" باشند و در مواقع لزوم حرف هایشان را با شجاعت بزنند، "بینا" باشند یعنی خوب مسائل را و پشت پرده ها را ببیند و حقایق را بگویند و دنبال کنند و البته .... .
یکی از مطالبات دیگر که مهم است اما طی چند سال اخیر به علت پرداخته شدن به مسائل جناحی اعم از چپ و راست و اصلاح طلب و اصولگرا می بینیم که کمتر به اون پرداخته میشه، تخصص افراد است که گاهی بعضی دوستان اذعان می کنند حتی در تائید صلاحیت داوطلبان مجلس، بیش از آنکه به تخصص افراد پرداخته بشه به مسائل دیگه توجه میشه. من نمیگم افرادی که معتقد به اصول اسلام نیستن به مجلس برن اما امیدوارم یه روزی مجلس به عنوان نهاد مهم قانونگذاری در کشور به کانون حضور افرادی تبدیل بشه که نمایندگان دارای تخصص و صاحب اندیشه در حوزه علمی خودشون رو شاهد باشیم که آنقدر هم شجاعت داشته باشند پای تریبون برن و حرف بزنن و از ریاکاری و مصلحت اندیشی های بی مورد و بازی با کلمات برای مردم بپرهیزند.
شاید اگه امروز در مجلسمون نمایندگانی داشته باشیم که به جای شعار و سخنرانی عمل کنند و به طور جدی و علمی و عملی هم عمل کنند، فضای عمومی کشور هم کم کم عوض بشه و به سمتی بره که دیگه هرروز به جای اینکه شاهد دهها سخنرانی و شعار در همه بخش ها باشیم، اقدامات جدی و عملیاتی ببینیم.
این روزها هرجا هر جلسه ای برپا باشه همه از خوبی ها می گن که باید این اونطور بشه، اون باید اینطور بشه، اینکارو می کنیم و خواهیم کرد؛ یکی نیس بگه آقا یا خانم محترم، به جای این دستور و فرمایشات، در حوزه سازمانی و وظایف خودت به جای حرف، طوری سیستم رو سامان بده که مشکلات حل بشه اصلن هم شعار نده، مردم خودشون وقتی ببین در جامعه همه چی سرجای خودشه، می فهمن که کی این کارها رو کرده است.
شاید بهتر باشه یه ایراد اساسی هم از خودمون رسانه ای ها بگیریم که این روزها بی آنکه خودمون هم بفهمیم ارزش های خبری مندرج در کتاب های روزنامه نگاری رو تغییر دادیم و همون حرف ها و شعارهای آقایون و خانوم ها رو به جای خبر به خورد مردم می دیم!
چه فرقی می کند؟یک نویسنده آماتور یک دانشجو یک خبرنگار یک منتقد اجتماعی یک دختر معمولی...که گهگاهی سوتکش را بر می دارد و برای دوستانش آهنگی را می نوازد. بعضی موقع ها این نوا بردل می نشیند بعضی وقتها دردناک است و بعضی موقعها دلخراش و حتی مضحک...مهم این است که سوتکم را با هیچ ساز دیگری عوض نمی کنم!